Ο θάνατος στην πόρτα μου κρεμάει μια δικαιολογία
τα χνώτα του στα κάγκελα θυμίζουν μια απολογία
Όταν κάθε κύτταρο φωνάζει «παραιτήσου»
μην τους αφήσεις να φτάσουν στην ψυχή σου
όταν η πίστη σου θα κρέμεται σαν ψέμα
Μην τους χαρίσεις του πόνου σου το βλέμμα
Ο θάνατος στην πόρτα μου με χαιρετάει και γνέφει
Τα χνάρια του στο πλάι μου και η φωνή μου δεν αντέχει
Όταν θυμάμαι μες στα μάτια καταιγίδες
κάπως φουντώνουν οι ευχές και οι ελπίδες
ίσως η ώρα η δική μου πλησιάζει
γι’ αυτό ετοιμάσου και βάλε τα καλά σου
Έγινα απόψε ταβάνι σε μεγάλο σπίτι
Και δένω απάνω μου μια δανεική γραβάτα
Έγινα απόψε αδιέξοδο θέαμα
μπροστά στα πέτρινα μάτια νεκρών παρατηρητών
Το κρεβάτι απόψε είναι στόμα αβύσσου
που με καταπίνει αργά
Οι κόρες λικνίζονται σε μια ξέφρενη αρμονία
όπως πρέπει σε στιγμές έξαψης
Ο λεπτοδείκτης πατάει στις μύτες
βάζει τους αντίχειρες με κομπασμό κάτω απ’ τις μασχάλες
βγάζει τη γλώσσα στην καμπάνα της εκκλησίας
Η λάμπα γελάει πνιχτά στο σκοτάδι
κρύβει τα λάθη,
με δείχνει
«Καλά τα κατάφερες!»
Αφήστε με!
απόψε πενθώ
για την απελευθέρωσή μου.