Ήταν κοντά στα μεσάνυχτα,
τα `πινα στης παρέας το ρυθμό.
Κουβέντες γνώριμες, ατέρμονες,
πολλές χωρίς ουσία και ειρμό.

Για μια στιγμή αφαιρέθηκα και κοίταζα
μορφές απ’ των τσιγάρων τους καπνούς.
Να `ταν η μπύρα ή η πανσέληνος;
Και μια μορφή μιλά με υπαινιγμούς:

Είμαι ο εμπνευστής των ονείρων σας,
ρόλους μοιράζω και αφορμές,
ανώδυνα υποκατάστατα μιας υπέροχης ζωής ανέφικτης,
μιας υπέροχης ζωής ανέφικτης για εσάς.

Ήμουν φτιαγμένος μα κατάλαβα
τι ήταν και τι ήθελε να πει.
Στην έξοδο αμέσως κατευθύνθηκα
για αέρα που δεν είχε μολυνθεί.

Έγινε η νύχτα άδειο παρελθόν.
Στις τόσες νύχτες άλλη μια κι αυτή.
Μα όταν συμβεί και είμαι στις μαύρες μου,
η ίδια αυτή μορφή με προκαλεί:

Είμαι ο εμπνευστής των ονείρων σας,
ρόλους μοιράζω και αφορμές,
ανώδυνα υποκατάστατα μιας υπέροχης ζωής ανέφικτης,
μιας υπέροχης ζωής ανέφικτης για εσάς.