Τι βγαίνει αν κάθεσαι στη μοναξιά,
έλα στη μουσική,
έλα στο Καμπαρέ, old champ,
εδώ είν’ η ζωή.

Άσε τις έγνοιες, το τρεχαλητό,
ώρα είναι για κρασί,
έλα στο Καμπαρέ κι εσύ,
εδώ είν’ η ζωή.

Έλα να πιεις, έλα να δεις
πως το να σέφτεσαι δεν είναι τόσο λογικο κι ωραίο.

Τι βγαίνει αν κάθεσαι στη μοναξιά,
έλα στη μουσική,
έλα στο Καμπαρέ, old champ,
εδώ είν’ η ζωή.

Είχα μια φίλη που τη λέγαν Έλση,
που μέναμε μαζί, κάπου στο Chelsea,
δεν ήταν ντροπαλή ούτε ωραία,
πουλούσε, με την ώρα, την παρέα.

Σαν πέθανε, όλοι ρίξανε φαρμάκι,
τι κάνει το πιοτό και το σκονάκι,
μα ήταν, μα την πίστη μου, η νεκρή
το πιο κεφάτο πτώμα που `χω δει,
και τη θυμάμαι ως σήμερα καλά
που κάθε τόσο μου `λεγε, σοφά.

Τι βγαίνει αν κάθεσαι στη μοναξιά,
έλα στη μουσική,
έλα στο Καμπαρέ, old champ,
εδώ είν’ η ζωή.

Γι’ αυτό κι εγώ, γι’ αυτό κι εγώ
πήρα απόφαση, στο Chelsea
να πεθάνω, σαν την Έλση.

Μικρό ταξίδι με τέλος πικρό,
ολόκληρη ζωή,
έλα στο Καμπαρέ κι εσύ,
έλα στο Καμπαρέ κι εσύ,
όλοι στο Καμπαρέ.