Πάνω που στέγνωσε το αίμα στην πληγή
κι ο πόνος άρχισε να λιώνει στις οθόνες
μια μαύρη πεταλούδα χύμηξε τρελή,
σαν ούριος άνεμος πάνω απ’ τις ανεμώνες.

Φωνές στους δρόμους υπνοβάτες και τυφλοί
με μνήμη έκφυλη υγρή και διψασμένη
θυμάμαι σ’ άκουσα στο διπλανό κελί
να σιγοτραγουδάς `’ άβουλοι και μοιραίοι''

Θα `ρθεις μια μέρα να ζητήσεις θαλπωρή
στο γράφω αδέκαστα ενώ ψυχορραγώ
συγχώρεσέ με αν μετράω τη ζωή
με φυλακές λαβωματιες κι αίμα νωπό.

Μέσα στα μάτια σου εκπορνεύεται η ιστορία
και με πετάει στης ανάγκης το γιαπί
το κάθε ψέμα σου γλυκό σαν αμαρτία
πες μου πώς φτάσαμε εδώ πέρα και γιατί.