Από μικρό παιδάκι μου λέγαν να προσέχω,
ποιούς να συναναστρέφομαι, κόκκινο ν’ αποφεύγω,
πώς να διαλέγω μουσική, ποιούς πρέπει να διαβάζω,
ποιοί, τελικά, είν’ οι σωστοί, ποιούς πρέπει να θαυμάζω.

Από μικρό παιδάκι με μάθαν να πληρώνω
χαρτόσημα και εισφορές και κάρτες να πιστώνω,
μ’ είχαν στην πρίζα μια ζωή με βασική αιτία
στα Fame, στα Survivor να χάνω την ουσία.

Μα όσα χρόνια κι αν περάσαν μπερδεμένος πάντα ζω,
αλλαγές και θεωρίες, υποσχέσεις ένα σωρό,
και τα πιόνια στη σκακιέρα σε μονότονο ρυθμό,
να αλλάζουν χαρακτήρες, χρώμα, ιδέες, αρχηγό.

Μεγάλωσα, γκριζάρισα μα νιώθω σαν παιδί,
η γνώση με παγίδεψε στα πρέπει, στα γιατί,
είμαι στο κόλπο της ζωής και ψάχνοντας ρωτάω,
ποιος έχει δίκιο τελικά, τι ψάχνω, τι ζητάω.

Ο χρόνος με προσπέρασε, με φθάσαν οι εποχές,
βλέπω το αύριο να `ρχεται, να μοιάζει με το χθες,
βλέπω σωτήρες να υπόσχονται μια άλλη κοινωνία,
βαρέθηκα το δούλεμα, την ίδια ιστορία.

Ποιος θα πάρει την ευθύνη, μέσ’ σ’ αυτόν τον πανικό,
να ηρεμήσει τα θηρία, να γλυκάνει τον καιρό,
αν τα πιόνια στη σκακιέρα θα αλλάξουνε ρυθμό,
ή θα ζουν μέσ’ στο σκοτάδι, ναυαγοί σ’ ωκεανό.