Λέγ’ νε τ’ ομμάτια, σ’ έμορφα,
τόν κόσμον κ’ έχωροϋνε,
άμα έμέν άν όρωτοϋν,
'κι εξέρ'νε νά τεροϋνε.

'Άν ερωτάς θά λέγω σε
γιατί είμαι χολιασμένος
ποτάμια τρέχ'νε έμπροστά μ'
κ’ έγώ είμαι διψασμένος.

Άν έξεραν θά έλεπαν
πώς καίουμαι ς σό γιάνι σ'
κ’ εσύ χαπέρ’ `κί παίρ'ς άτό,
νά γίνουμαι γουρπάνι*(1) σ'.

Λάσκουμαι*(2) αμον παλαλός
κί άμον σασιρεμένος*
κί οί φίλ’ πυκνορωτοϋνε με
γιάμ’ είμαι χολιασμένος*(4).