Ω, πάντα καλοζώητα πιο πολύ από λόγια,
μακάρια όρνια, γένος τρισευτυχισμένο.

Τον βασιλιά σας που `ρχεται καλωσορίστε.

Δε λάμπει αστέρι στον χρυσό του κύκλο ούτε
τ’ αχτινωτό μακρόφεγγο ηλιοστέφανο. Έτσι,
καθώς προβαίνει αυτός, το ανείπωτο κρατώντας
γυναικείο κάλλος, πάλλοντας τ’ αστροπελέκι,
τη θεία φτερωτή σαγίτα.

Κι ανεβαίνει περίγυρα στον θόλο αλάλητη ευωδιά,
ωραίο θέαμα, πνοές του θυμιαμάτου,
την άχνα διασκορπίζουν αύρες μυροβόλες.

Μα νάτος ο ίδιος!
Κι η Θεά ας ανοίξει τώρα,
η Μούσα, το ιερό κι ευλογημένο στόμα.