Όταν άρχισα με τις λέξεις να παλεύω
και στα δικά μου πόδια να σταθώ.
Η γλυκιά μου μάνα μου με πήρε αγκαλιά.
Μου ψιθύρισε στ’ αυτί δύο λέξεις στοργικά..
Να κοιτάζεις τη δουλειά σου υπάρχουν άλλοι που μπορούν.
Να βγάλουν το φίδι από την τρύπα κι ας χαθούν.

Τώρα πια η μάνα έχει χαθεί κι έχει μείνει η χυδαία προτροπή.
Που μέσα της έχει εκκολαφθεί το φίδι εκείνο που από μόνο του έχει βγει.

Όταν πήγα στο σχολείο φυλακή
που μου πήρε κάθε δίψα για ζωή
Ένας δάσκαλος μας είπε βλοσυρά
σκύβοντας στα μικρά μας τα αυτιά
Να κοιτάζεις τη δουλειά σου υπάρχουν άλλοι που μπορούν.
Να βγάλουν το φίδι από την τρύπα κι ας χαθούν.

Τώρα ο δάσκαλος έχει χαθεί κι έχει μείνει η χυδαία προτροπή.
Που μέσα της έχει εκκολαφθεί το φίδι εκείνο που από μόνο του έχει βγει.

Κι η θητεία στο στρατό στο μοτίβο το γνωστό.
Απ’ το χειρότερο φαντάρο ως τον φασίστα στρατηγό.
Κι ύστερα πάλι τα ίδια στη δουλειά από το αφεντικό.
Πίσω από κάθε πρόσχημα ένα είναι το ρητό.
Να κοιτάζεις τη δουλειά σου υπάρχουν άλλοι που μπορούν.
Να βγάλουν το φίδι από την τρύπα κι ας χαθούν.

Στρατηγοί κι αφεντικά χαμογελούν γιατί ριζικό μας έχει γίνει η διαταγή.
Που μέσα της έχει εκκολαφθεί το φίδι εκείνο που από μόνο του έχει βγει.

Βαρεθήκαμε έναν κόσμο που ποτέ του δε θα δει.
Τον εαυτό του στον καθρέφτη και στο φτηνό του σάλιο να πνιγεί.
Που κλείνει τα παντζούρια ερμητικά για να σωθεί.
Από τα φίδια εκείνα που ψάχνουν για τροφή.
Δεν πειράζει θα μιλήσουν πάλι αυτοί που έχουν καεί.
Θα βάλουνε τα φίδια στην τρύπα πίσω εκεί.

Θα βάλουνε τα φίδια στην τρύπα πίσω εκεί Και θα τα θάψουν με κάθε προτροπή.
Μαζί με έναν κόσμο που του έμελλε να ζει θαμμένος στην παντοτινή σιωπή.