Ορκίζομαι στον άνεμο•
που άκουσε της πίστης μου τα λόγια.

Στο φως του Ήλιου•
που τα έλουσε με τις αστραφτερές ακτίνες του
μες στο ηλιόλουστο παλάτι.

Στους κόσμους.
Τους ορατούς και τους αόρατους.

Μα, πάνω απ’ όλα ορκίζομαι
στον αόρατο Μέγα Τροχό του Σύμπαντος•
στον Τροχό της Σαμσάρα.

Όλη η ύπαρξή μου ποτέ να μην τελειωθεί•
αλλά να γυρνώ αιώνια• ατέλειωτα•
μαζί του• γύρω του•
χωρίς Αρχή και Τέλος.

Αυτή η τιμωρία να με τυραννά
μέσα στο Χάος του Χρόνου•
του Καιρού•
αν η αφοσίωση κι η πίστη,
για την ζωή του Βούδα που υποσχέθηκα,
είναι λόγια του αέρα!

Ο όρκος μου θα μείνει μυστικός.

Μέχρι η φοβερή σκιά του θανάτου μ’ αγκαλιάσει,
τα χείλη μου θα είναι χείλη νεκρού.

Ακόμη κι αν τα δέντρα•
τα βουνά•
λαλιά αποκτήσουν.

Κι αυτή η ίδια η Γη κραυγές βγάζει.
Κι οι ήχοι της σ’ όλο το Σύμπαν αντηχούν.

Και την απέραντη σιωπή των άστρων,
με κραδασμούς απόκοσμους ταράζουν.