(Μίνωας)

Ψέμα!... Ψέμα!...
Σαν κι αυτό που μου έλεγες,
κρυφά στο αυτί μου,
χρόνια τώρα!...

Πως στο μυαλό σου
στριφογύριζαν τροχοί πολλοί•
μικροί• μεγάλοι.

Όταν μόνος σου έμενες...
κι έπεφτες σε συλλογισμούς...
‘Μπρος απ’ τα μάτια της ψυχής σου, έλεγες,
σαν αστραπή περνούσαν...

Ίσως να φταίει για του μυαλού σου την αρρώστια,
εκείνη η χώρα η μακρινή.
Που δυο χιλιάδες χρόνια πριν,
πρώτη έφτιαξε τροχό.
Η Σουμερία.

Και κάποια μέρα με συμβούλεψες
να φτιάξω τον μεγάλο τον τροχό•
σχέδιο δικό σου•
γι’ αυτούς που δεν ακούν τις διαταγές μου,
εκεί να βασανίζω.

Τώρα θέλω να δω πώς θα τον αντικρίσεις•
πώς θα τον αισθανθείς.
Όταν θα γυρνά πάλι απειλητικά,
αλλά ακουμπώντας στην δική σου πλάτη...

Όσοι κάνουν σκέψεις σκοτεινές,
να μάθουν,
πως οι προδότες χάνουν το κεφάλι τους,
πριν κατεβούν στο βασίλειο του Άδη!

Πρώτα στο έργο το δικό του!
Τον τροχό!

Ύστερα στον διπλό πέλεκυ!...

Την τιμή αυτή θα κάνει πράξη,
ο ακοίμητος φρουρός της Κρήτης.
Ο χάλκινος ο γίγαντας.
Ο Τάλως!