Εγώ. Η Αγριππίνα.
Αδελφή του δολοφονημένου Καλιγούλα.

Αφού με δηλητήριο
στον άλλο κόσμο τον δεύτερο άντρα μου,
έστειλα,
με δηλητήριο πάλι θα προσπαθήσω,
τον τρίτο σύζυγό μου Κλαύδιο,
θείο μου κι Αυτοκράτορα,
στους άλλους κόσμους αθόρυβα να στείλω.

Στον δρόμο αυτόν που προχωρώ,
χωρίς μεγάλους κραδασμούς,
τα εμπόδια που είναι `μπρος παραμερίζω.

Γιατί ο γιος μου ο Νέρωνας,
πρέπει σύντομα πολύ•
στον αυτοκρατορικό θρόνο να καθίσει.

Αυτός ο αυλικός...
Στην υπηρεσία του Τιβέριου ήτανε.
Κι ύστερα του Καλιγούλα.
Τώρα του Κλαύδιου.
Τριών Αυτοκρατόρων αυλικός.

Αυτός ο αυλικός...
Που μόνο αυτιά και μάτια έχει στο παλάτι.
Όμως στόμα κλειστό.
Σαν τάφος.

Που υπηρετεί πιστά,
αυτόν που κάθεται στης εξουσίας τον θρόνο.

Και που έχει συνήθειες παράξενες.
Όπως αυτήν με τους τροχούς.
Που η σκέψη του γέννησε ένα σχέδιο φοβερό.

Τέτοιο ένα σύστημα πολύπλοκο,
που με θαυμασμό οι βασανιστές μιλούν γι’ αυτό.

Όταν οι εχθροί της Ρώμης,
δεμένοι εκεί•
με μια κίνηση γυρνούν όλοι μαζί•
μεγάλοι και μικροί τροχοί•
σε ένα θέαμα που θαυμασμό προκαλεί και δέος.

Η νύχτα αυτή.
Ήρεμη
-σαν τον Τίβερη όταν ξεκουράζεται-
του φθινόπωρου το σώμα διασχίζει.

Του φθινόπωρου,
που όλα πριν πέσουν τα φύλλα,
κιτρινίζουν.

Έτσι,
κι απόψε με τον Κλαύδιο.

Φθινόπωρο θα γίνω της ζωής του εγώ.
Κι αφού τα φύλλα τα κιτρινισμένα της ζωής του θα μαράνω,
χειμώνας θα `ρθει αιώνιος γι’ αυτόν.

Κι έτσι,
το σκήπτρο θα κρατήσει ο δικός μου ο καρπός•
ο γιος μου!

Και πίσω απ’ αυτόν,
εγώ•
την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία θα κυβερνήσω.