(Απελπισίας φωνές, φρουρών και γυναικών στα τείχη)

Αμέτρητοι ζωσανε γύρω τα τείχη!
Όπου κι αν ρίξω,
κάποιο κορμί η πέτρα βρίσκει!

Αυτοί δεν έχουν τελειωμό!
Απ’ ό,τι βλέπω, θα γλιτώσουμε,
μόνο αν βρέξει πέτρες ο ουρανός!

Όσες ζωές μας πάρουνε, τόσες ζωές να δώσουν!

Γυναίκες Θεσσαλονικιές!
Αν ζήσω,
θα έχω να λέω στην Βενετιά για την γενναιότητά σας!

Ναι, Βενετσιάνε!
Οι γυναίκες αυτές, σαν άντρες πολεμάνε!

Δεν πολεμάμε μόνες μας!
Τα χέρια μας οι πρόγονοί μας τα οδηγούνε!

Μες απ’ τα μάτια μας,
βλέπουν αυτοί!
Αυτοί μες από το κορμί μας αναπνέουν!

Εκδίκηση! Τώρα!
Με τις πέτρες ας πάρουμε!

Πριν, ίσως, μπουν οι βάρβαροι στην πόλη!

Οι στιγμές είναι φοβερές!
Αισθάνομαι σαν να τελειώνουν όλα, κι όλοι!

Βενετσιάνοι! Σαλονικείς! Τζετάριοι!
Γενναίοι πολεμιστές!

Πριν οι αθάνατες ψυχές μας φύγουν από μέσα μας,
όλοι,
σαν μια ψυχή ας συνεχίσουμε να πολεμάμε!

Κι ας πέσουμε υπερήφανα!
Κι ηρωικά!

Γιατί με υπερηφάνεια,
ήρωες μόνο μπαίνουν,
στης Ιστορίας το ένδοξο μονοπάτι!...