(Νέοι συριγμοί μαζί με φωνές... πολύ αμυδρά ακούγονται... από τις Σεληνιακές Υπάρξεις... ενώ πλησιάζουν στην Έρημο της Μοναξιάς...)

Η Έρημος της Μοναξιάς...
...στο βάθος του ορίζοντα προβάλλει...

...Μοναχική Έρημος...
...γεμάτη από ερημικές... ανθρώπινες υπάρξεις...

(Μοναχικές φωνές ακούγονται...)

“...Τι μοναξιά είν’ αυτή;...”

“...Απέραντη!...”

“...Βουβή...”

“...Για μοναχικούς ανθρώπους...”

“...Εγώ...
Ο Χέοπας... Φαραώ...
Μεγάλη Πυραμίδα έχτισα...
Ζώντας στην Έρημο της Μοναξιάς... του άλλου κόσμου...”

“...Στην αρχαία Αθήνα...
σ’ ένα πιθάρι μέσα έζησα... μη βρίσκοντας ανθρώπους...
Διογένης... τ’ όνομά μου...”

“...Ο Όμηρος... Εγώ...
Μέσα στης ύπαρξης τη μοναξιά...
Ιλιάδα και Οδύσσεια τραγούδησα...”

“...Εγώ... ο Αισχύλος...
ο πρώτος του κόσμου τραγικός...”

“...Ο Σοφοκλής... εγώ...
Στις τραγωδίες μου μέσα ζω...”

“...Εγώ... ο Ευριπίδης...
Ο τελευταίος τραγικός...”

“...Βασιλιάδων Δράματα δημιούργησα...
στης βασίλισσας Ελισσάβετ την βασιλεία...
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ... τ’ όνομά μου... ”

“...Εγώ... ο Καβάφης...
Ποιητής μοναχικός...
Η ποίησή μου γεννήθηκε... μες στην βαθειά μοναξιά μου...”

(Πολλές φωνές μαζί ακούγονται... από μοναχικές υπάρξεις...)

“Του κόσμου όλοι οι Συγγραφείς... ζούμε στην Έρημο της Μοναξιάς...

Ψυχές μοναχικές...

Στην Μοναξιά της Ερήμου...”