Μείνε λίγο εδώ μες τα δυο σου χέρια που αγαπω ν’ αποκοιμηθώ
τ’ όνειρό σου απόψε φοράω να `ρθω να σε βρω.

Αχ, πυρκαγιά η ζωή και με καίει, αχ, άντεξε, μου λέει
Κάθε χαραυγή πιο βαθιά πληγή κάνει η αλήθεια κι είναι πάντα εκεί,
του ανθρώπου σκάβει τα στήθια μια τυφλή οργή.

Σε παρηγορώ, μα μ’ ένα φιλί σε προδίδω.
Τ’ άγια κοινωνώ, το μηδέν μου σου παραδίδω, χώμα και νερό.

Αχ, πυρκαγια η ζωή και με καίει, αχ, πάλεψε, μου λέει.