Γυναίκες απ’ το Λίβανο μου στείλανε
τα βότανα που την καρδιά γιατρεύουν,
να βάλω στα όνειρά μου που ξωκείλανε,
να πάψουν οι καημοί να με παιδεύουν.

Μα πες μου, την αγάπη σου που έχασα
με φίλτρα μαγικά πώς να τη σβήσω;
Στα δυο σου χέρια όσα χρόνια πέρασα
για πάντα πώς να τ’ αποχαιρετίσω;

Μοιρολόι μη γυρεύεις να μου πεις,
θα `ναι άδικος, καρδούλα μου, ο κόπος.
Μοιρολόι δεν υπάρχει για να παρηγορηθείς,
όταν λιώνεις και δε σε χωρά ο τόπος.

Μια μάγισσα γριά απ’ την Αττάλεια
μου χάρισε της λησμονιάς τη σκόνη,
μια δεύτερη στης Γάζας τα παράλια
το μύρο που τα δάκρυα στεγνώνει.

Μα πες μου, την αγάπη σου που έχασα
με φίλτρα μαγικά πώς να τη σβήσω;
Τα μάτια σου που μια στιγμή δεν ξέχασα
κοντά μου πάλι πώς να τα γυρίσω;