Ζει, στο Αιγαίο πορεύεται,
κεντά με αφρούς και γοργόνες το πέλαγος,
στη μοναξιά των νησιών αναδύεται,
στους κόλπους, κορίτσια και πλοία
τον βλέπουν να βρέχεται πλάι τους,
χαλάει τους κάβους που δένουν ανθρώπους κι ανάγκες,
τα δίχτυα που πιάνουν τους σπάρους και τ’ άλλα τα ψάρια.

Ζει, τους εχθρούς του εμπιστεύεται,
με δυο ναυαγούς φορτωμένους στην πλάτη του,
τη μοναξιά των μαρτύρων στα δόντια του,
ανήξερο στέκει στη βία,
να παίζει βιολιά και σαξόφωνα, κακόφωνα,
εκείνος που κόβει δεσμά κι αλυσίδες,
με μία μαγκιά που τη σπάει στους καρχαρίες.

Ζει στου βυθού την αγνότητα,
βουτώντας βαθειά, ξεγεννάει τη μοίρα του,
τη μοναξιά και τους γδάρτες της θάλασσας
που ζουν και πεθαίνουν μαζί της
κι εκείνους που κλαίνε χορεύοντας,
χαζεύοντας το κύμα να φέρνει πνιγμένους τουρίστες,
τ’ αστέρια να πέφτουν τις νύχτες, τα καλοκαίρια.