Σ’ ένα τραγούδι που αρχίζει απ’ το τέλος
τα σ’ αγαπώ και τα ρέστα χαθήκανε
η μοναξιά δηλώνει επίτιμο μέλος
και οι όρκοι αρνιούνται ό,τι ορκιστήκανε.

Δε περιμένεις να ακούσεις συγγνώμη
ούτε στο τέλος θα δεις την παράσταση
κι άμα μετράει η δική μου η γνώμη
κάπου εδώ κολλάει και μια επανάσταση.

Γιατί τίποτα δεν αρχίζει,
με ένα κουμπί το χθες δε γυρίζει
κι αν πάλι τίποτα δεν τελειώνει
γιατί δεν κάθεσαι εδώ λίγο ακόμη;

Άκου τα λόγια αυτά και βγάλε συμπέρασμα
η τελευταία μου σκηνή με φοβήθηκε
τα πλήρωσε όλα κι ας ήτανε κέρασμα,
και πριν να πέσει η αυλαία πουλήθηκε.

Μα ένα ρεφραίν όλο γυρνάει ζαλισμένο
από το πριν στο μετά και σέρνεται
κι εγώ που τίποτα άλλο δεν περιμένω
θα το πετάξω στα σκουπίδια, μου φαίνεται.

Γιατί τίποτα δεν αρχίζει,
με ένα κουμπί το χθες δε γυρίζει
κι αν πάλι τίποτα δεν τελειώνει
γιατί δεν κάθεσαι εδώ λίγο ακόμη.