Για δες που πάλι χάθηκες και μ’ άφησες στο κρύο,
η αγάπη θέλει δύο κι εσύ δεν είσαι εδώ.
Και μοιάζει να `ναι οριστικό το κάθε σου «αντίο»,
ποτέ δεν ξέρω αν θα σε ξαναδώ.

Δε σου ζητάω, μάτια μου, να δώσεις εξηγήσεις,
δεν ξέρεις ν’ απαντήσεις, πώς είναι ν’ αγαπάς
και πάει καιρός που δε σε περιμένω να γυρίσεις,
καλή σου τύχη όπου και να πας.

Κρύβω το δάκρυ στην καρδιά και σου χαμογελάω,
για άσχετα μιλάω να μη μου λυπηθείς.
Την αγκαλιά μου ανοιχτή για σένα θα κρατάω
κι ας ξέρω πως στα δύσκολα ξανά θα μ’ αρνηθείς.

Μου έλεγες πως νοιάζεσαι, μα έρχεσαι και φεύγεις,
συνέχεια αποφεύγεις αλήθειες να μου πεις.
Μπροστά σου δρόμοι ανοιχτοί κι αδιέξοδα διαλέγεις,
στη μοναξιά σου τρέχεις να κρυφτείς.

Κι εγώ που χρόνια προσπαθώ, αγάπη μου, το ξέρω
δε θα τα καταφέρω ποτέ να σ’ αρνηθώ.
Συνήθειες κι αν άλλαξα για να μην υποφέρω,
δε γίνεται να μη σε θυμηθώ.