Στην πρώτη μας επέτειο μου είπες πως θα φύγεις,
με βλέμμα τόσο αδιάφορο την καρδιά μου σφίγγεις,
αυτό ήταν το δώρο σου για να μ’ ευχαριστήσεις,
όσα πίστεψα εσύ να τα διαλύσεις.

Και φοβάμαι που σε χάνω, που ακόμα σ’ αγαπώ,
σ’ ένα άδειο σώμα, τι ζωή να κάνω,
και φοβάμαι που σε χάνω, μακριά σου αιμορραγώ,
λίγο-λίγο, κάθε μέρα, αργοπεθαίνω, αργοπεθαίνω.

Ξανά κι αυτό τ’ απόβραδο ο ύπνος δε με παίρνει,
το πρόσωπό σου ανέκφραστο, απ’ το μυαλό δεν βγαίνει,
έρχονται συναισθήματα από δικά σου ίχνη,
σαν άνεμος θέλεις να τα σβήσεις.

Και φοβάμαι που σε χάνω, που ακόμα σ’ αγαπώ,
σ’ ένα άδειο σώμα, τι ζωή να κάνω,
και φοβάμαι που σε χάνω, μακριά σου αιμορραγώ,
λίγο-λίγο, κάθε μέρα, αργοπεθαίνω, αργοπεθαίνω.