Η μέρα ανέβασε ρολά,
ανοίξαν της αγοράς τα μαγαζιά
κι οι εμπόροι ξεπουλάν
από καλσόν μέχρι παιδιά.

Τριγύρω μου άνθρωποι σωρό,
μοιάζουν φθαρμένο υλικό.
Τους κοιτάζω κι απορώ:
Θεέ μου, σε νεκροταφείο κατοικώ;

Κι εγώ κολόνα ανάμεσά τους,
ένα εμπόδιο στο πέρασμα τους,
τρέμω στου καιρού το κρύο,
στου κάθε ανθρώπου το αντίο.
Τρέμω να τους αντικρίσω,
το αύριο που θα συναντήσω,
τρέμω μόνος κι ανασαίνω
κι όμως κάτι περιμένω
κι όμως κάτι περιμένω.

Η νύχτα απλώθηκε θολή,
ο φόβος σφίγγει την ψυχή.
Να βρέχει άρχισε χολή
γιατί χαράμι πάει η λίγη μας ζωή.

Τριγύρω μού `στησαν χορό,
άνθρωποι, φώτα, μουσικές.
Πως βρικολάκιασα θαρρώ,
ακούω αλλόκοτες, αλλόκοτες κραυγές.

Κι εγώ κολόνα ανάμεσά τους ...