Κι αν είν’ το δάκρυ μου φωτιά που στάζει
και ζω τις πίκρες μου, κρυφό μαράζι,
είναι για χάρη του οι τόσοι πόνοι,
τρέμω μη φύγει και μείνω μόνη.

Κάλλιο ν’ ανοίξει η γη,
ν’ ανοίξει, να με καταπιεί,
παρά, πως φεύγει, να μου πει.

Τις νύχτες, άγρυπνη τον περιμένω,
πως με μοιράζεται, το υπομένω,
κρύβω τη ζήλεια μου, καημός με λιώνει,
τρέμω μη φύγει και μείνω μόνη.

Κάλλιο ν’ ανοίξει η γη,
ν’ ανοίξει, να με καταπιεί,
παρά, πως φεύγει, να μου πει.