Η βροχή, η στιγμή σαν ποτάμι
Νήμα μπλε σε κρεμάει στο ποτάμι
Στα σκαλιά κι η πλατεία παλάμη

Και πέρα απ’ το μουρμουρητό
Της βίας το χασμουρητό
Μοιάζεις γυναίκα και θεριό

Στην πλατεία
Στο κόκκινο σου φόρεμα λαγνεία
Ιδέα ήσουν κι έγινες αιτία
Η ουσία
Όσα μου τρέφουν το μυαλό

Στην πλατεία
Απρόσμενα, δεν έχει σημασία
Το πλήθος που είναι ένταλμα και λεία
Υστερία
Όσα μου θάβουν το μυαλό
Δίχως να στο πω

Μαζί μου παίξε
Πιάσε το χέρι μου και τρέξε
Σκύβουν τα λάβαρα μου εμπρός
Στα βλέφαρα σου
Στα φτερά σου

Να να να

Να σε πω Περσεφόνη είναι λίγο
Απειλή αν σε δω θα ξεφύγω
Μα σε νιώθω στιγμή
Και θα μείνω

Κι εκεί στο πλάι της στολής
Της λάμψης της χρωματιστής
Λαίμαργες φλόγες της ντροπής

Στην πλατεία
Τα κράσπεδα χορεύουν με μανία
Αιχμή του κεραυνού η πειρατεία
Η συμμορία
Όσα μου θάβουν το μυαλό

Στην πλατεία
Το φόρεμα σου θύελλας λυχνία
Στο γκρίζο το νεφέλωμα εστία
Φωταψία
Όσα μου τρέφουν το μυαλό
Δίχως να στο πω

Μαζί μου παίξε
Πιάσε το χέρι μου και τρέξε
Να γεννηθείς ξανά μπροστά
Στα βλέφαρα μου
Στη ματιά μου

Να να να