Εκεί στο Φραγκοκάστελλο, κοντά στο δειλινό
περπάταγα και κράταγα στα στήθια μου καημό.
Γιατί ο κόσμος άλλαξε και γέμισε στοιχειά,
γιατί το γέλιο στέρεψε στις πόλεις, στα χωριά.

Μα ξάφνου σα ν’ αγκάλιασε η γη τον ουρανό
και γεννησε η θάλασσα ολόκληρο στρατό.
Γενναίοι μου, τους φώναξα, σταθήτε μια στιγμή
με θαρρος αρματώστε μας ν’ αλλάξει η γραφή.

Στο ματωμένο λιόγερμα, στου Μάη την καρδιά
οι Δροσουλίτες κίνησαν για μέρη μακρινά.
Μα λίγο αν ξεστράτιζαν στου μύθου τις στροφές
μαζί θα λευτερώνανε του κόσμου τις ζωές.

Στου Νότου τ’ άγια χώματα, στο κάστρο το παλιό
από την άμμο ο άνενος σηκώνει ένα στρατό.
Σκιές με χρυσοκέντητες του ήλιου φορεσιές
που βλέπουν μόνο άδολες και καθαρές ψυχές.

Τους είδα και τους φώναξα, ελάτε πιο κοντά
του χρόνου τα γυρίσματα μας άναψαν φωτιά.
Μη χάνεστε στ’ αέρινο φαράγγι τ’ ουρανού
διψάσαμε για όνειρα στην ερημιά του νου.