Τον φαντάζομαι λεπτό με μουστάκι φίνο,
το τσιγάρο του στριφτό, βρέχει στο Λονδίνο.
Μα εδώ ο υδράργυρος έχει αριβάρει
κι ο καλός ο Τζίτζικας σκάει και γουστάρει.

Καπελάκι ψάθινο έχει στο κεφάλι,
δεν τον νοιάζει το αύριο, ούτε η βιοπάλη.
Σταυροπόδι κάθεται, τον καφέ ρουφάει,
την κιθάρα του αγκαλιά κι ο καιρός περνάει.

Τι κι αν είναι νύχτα, είναι καλικαίρι,
ξεκινά πρωί- πρωί, τον βρίσκει μεσημέρι.
Μόνος ή με συντροφιά, δεν τον ενδιαφέρει,
ομορφαίνει τη ζωή κι ο Τζίτζικας το ξέρει.

Κάποτε τον είχα δει σε μια παραλία,
χάζευε μια κοπελιά, μια σωστή κυρία.
Της τραγούδαγε γλυκά, μύριζε λεβάντα
κι όπως την εχάιδεψε γλίστρισε η τιράντα.

Τον θυμάμαι κι άλλη μια σ’ ένα μπαλκονάκι,
πάνω σε μια νεραντζιά, είχα πιει λιγάκι.
Κάπου σε μια γειτονιά μέσα στην Αθήνα,
μου κρατούσε συντροφιά, κέρναγα ρετσίνα.