Απόδοση στίχων από Οδυσσέα Ελύτη.

Όλα η ψυχή μου τα ζητά,
πράσινα να `ναι, πράσινα.
Τον άνεμο, τη φυλλωσιά,
τ’ άλογο πάνω στα βουνά,
τη βάρκα μες στη θάλασσα.

Μες στη σκιά που τηνε ζωνει
ρεμβάζει πάνω στο μπαλκόνι,
πράσινο δέρμα και μαλλί
το μάτι κρύο και ασημί.

Σύντροφε πάρε τ’ άλογό μου
κι όλη η αρματωσιά δικιά σου,
το σπίτι σου να `ναι δικό μου,
να `ναι δική μου η φαμελιά σου.

Σύντροφε καταματωμένος
έρχομαι απ’ το ψηλό φαράγγι
αχ, έτσι το `φερ’ η ανάγκη.

Έγνοια σου γυιέ μου κι αν μπορούσα
ευθύς το πράγμα θα το κλειούσα
μα δεν ορίζω πια το δικό μου
κανέ, μηδέ το σπιτικό μου.

Σύντροφε πες μου και πατέρα
πού είναι η πικρή σου η θυγατέρα,
χρόνια και χρόνους εκεί μένει
και πάντα εκεί θα περιμένει,
όμορφη, μελαμψή και μόνη,
πάνω στο πράσινο μπαλκόνι.