Γιατί ποτέ δε με παίρνεις μαζί σου σαν ονειρεύεσαι
κόσμους μακρινούς και πόλεις στη βροχή
στης φαντασίας σου τους χάρτες, στις φυγές που σχεδιάζεις
σ’ αυτά δε μου λες η απόσταση φωνάζει.

Γιατί ποτέ δε με παίρνεις μαζί σου σαν ονειρεύεσαι
δυο βουβοί συνταξιδιώτες σε παράλληλα τρένα
σε ρημαγμένους σταθμούς, δεκαετίας του `80 επιζήσαντες
μιας ασπρόμαυρης χώρας που κουβαλάω χωρίς να θέλω.

Μες τα μάτια σου λάμπουν εξεγέρσεις σε slow motion
τα οδοφράγματα και οι μάχες του μυαλού σου
τα ηλιόλουστα ταξίδια που δεν κάναμε
το τείχος του Βερολίνου ανάμεσά μας.

Γιατί ποτέ δε με παίρνεις να κάνουμε Πρωτοχρονιά στη Νέα Υόρκη,
Χριστούγεννα στο Παρίσι, στο Τόκιο διακοπές
στης φαντασίας σου τους χάρτες, στις φυγές που σχεδιάζεις
γιατί ποτέ δε με παίρνεις μαζί σου σαν ονειρεύεσαι.

(Κι εσύ πιο όμορφη απ’ τα πιο άγριά μου όνειρα
με τα πόδια σου γυμνά στον καναπέ
τυλιγμένη στο πουλόβερ σου, μου λες, «δεν με χωράει ο τόπος»
γιατί ποτέ δε με παίρνεις μαζί σου σαν ονειρεύεσαι).

Μες τα μάτια σου λάμπουν εξεγέρσεις σε slow motion
τις τελευταίες μέρες του πολέμου
η βραχνή ανακωχή που δεν πιστέψαμε
τρομαγμένοι χωρικοί με πυρσούς.

Κι εσύ πιο όμορφη απ’ τα πιο άγριά μου όνειρα
με τα πόδια σου γυμνά στον καναπέ
τυλιγμένη στο πουλόβερ μου, χωρίς χρυσάφι στα χέρια
χωρίς πατρίδα στο βλέμμα.