Υφάντριες, νεράϊδες και καλότυχες,
υφαίνουνε μες στου μυαλού μου το εργαστήρι,
πέπλο για να σου φτιάξουν, να σε ντύσουνε
και πίνουν στην υγειά σου με κροτήρι.

Περνάς βασίλισσα και δοκιμάζεις
κι ο νους μου πάντα υπηρέτης σου πιστός,
αμέτρητες στολές να σου αραδιάζει,
για ν’ αποκτήσεις της πανσέληνου το φως.

Μα εσύ ξανά σε λίμνες βράδια χάνεσαι,
γυρεύοντας εκεί του φεγγαριού τη λάμψη,
το πρόσωπό σου να θαυμάζεις ολομόναχη,
μέχρι το φως της μέρας να σε κάψει.

Μα σαν τα χρόνια θα κυλήσουνε γοργά
σαν το ποτάμι που πίσω δε γυρίζει,
θ’ αναζητάς το πέπλο που σου χάριζα
και σταλακτήτης ο καημός σου θα δακρύζει.