Βγάλε απ’ τα χείλη αυτού του κόσμου το κραγιόν
λύσε τον κόμπο στο σινιέ του παπιγιόν
Άψογες, άψυχες ζωές, δυο τίτλοι τέλους
δεν κάνει σκόντο η μοναξιά ούτε σ’ αγγέλους

Μόνο Βασίλισσα σου πρέπει, σ’ το χε πει
ένας ατάλαντος με όψη ποιητή
Κι εσύ τον πίστεψες στης πρόβας το μεθύσι
μα στην αυλαία άλλο ρόλο είχες ποθήσει

Άγγελέ μου αμαρτωλέ, άγγελέ μου αμαρτωλέ, τα φώτα σβήνουν
πάν’ τα θαύματα, τα τραύματα θα μείνουν
Σε καρδιά τρικυμισμένη να σαλπάρεις
τη ζωή σου μη θελήσεις να ντουμπλάρεις

Τόσα ανεπίδοτα φιλιά, νύχτες λευκές
νιώθεις το έγκλημα στο σώμα διαρκές
Είναι χαμένη από χέρι η παρτίδα δες την αλήθεια,
ζει σε κάθε σου ρυτίδα

Βγάλε απ’ τα χείλη το δικό σου το κραγιόν
βιάσου, το αύριο είναι ήδη παρελθόν
Μη λογαριάσεις να γελάσεις και το χάρο
θα σε καπνίσει σαν το πρωινό τσιγάρο

Άγγελέ μου αμαρτωλέ, άγγελέ μου αμαρτωλέ, φαλτσάρει η ρότα
παρτιτούρα που ορφάνεψε από νότα
Το νοτιά δε θα μπορέσεις να `μερέψεις
απ’ τα δάκρυα που φέρνει αν δε στερέψεις