Τελευταία οι μέρες περνάνε
με μόνο στόχο νά `μαι κι απόψε ζωντανός
με ίντερνετ στο σπίτι και φαστ φουντ
τελευταία τα βράδια περνάνε με παρέες ακόμα πιο μόνος.

Κατά τ’ άλλα αισθάνομαι ακόμα
λίγο σαν ούφο σ’ αυτή τη χώρα της καρπαζιάς
με σημαία βρισιές, αγένεια και τσαμπουκά
στο βασίλειο των σκυλάδικων ειδήσεων
μ’ ακόμα αντέχω.

Κι εσύ αν ήσουν εδώ θα μου μιλούσες για συστήματα
για δομές κι υπεραξία
για ιστορία και κεφάλαιο, γι’ αγορές και ιδεολογία.

Μα εγώ θα σου μιλούσα για τα λάθη της γεωγραφίας
τους ανθρώπους που πληγώνουμε και τα σύνορα εντός μας
τις στιγμές που καταστρέφουμε, τις σιωπές που μας πονάνε
για τις μέρες που είναι ατέλειωτες και τα χρόνια που γλιστράνε
για τον ήχο της ανάσας σου τις νύχτες.

Καμιά φορά πριν ξημερώσι ισορροπώντας
πάνω απ’ τα όρια της πόλης
θα `θελα τόσο να φωνάξω τ’ όνομά σου
μα εσύ θα μου `λεγες πως όλα αυτά είναι τόσο κλισέ.

Η ζωή συνεχίζεται για τους άλλους στα χαμόγελα των κοριτσιών
στις παρέες που γνωρίζονται, στα τηλέφωνα που αλλάζουν
η ζωή συνεχίζεται για τους άλλους.

Κι αν ο κόσμος γύρω μας αλλάζει
και δε χωρέσουμε όπως πάντα πουθενά
εμείς θα μείνουμε οπαδοί του Μαρξ
εσύ του Καρλ, κι εγώ του Γκράουτσο.

Η ζωή συνεχίζεται για τους άλλους
στα χαμόγελα των κοριτσιών
μα εγώ ακόμα αντέχω, ακόμα αντέχω
η ζωή συνεχίζεται για τους άλλους.

Κι αν ο κόσμος γύρω μας τρομάζει
δεν πειράζει αν δε χωράμε πουθενά
εμείς θα μείνουμε οπαδοί του Μαρξ
εσύ του Καρλ, κι εγώ του Γκράουτσο.