Υγρό τσιμέντο και σκουριά
στον τοίχο για παρηγοριά
οι μήνες που τους μένουν
κι ονόματα γνωστά
έξω να περιμένουν.

Ο ένας μέσα για κλοπή,
ο άλλος για την εμπλοκή
σε φόνο εξ αμελείας,
δυο λέξεις στην αυλή
μόλις και μετα βίας.

Θα `ταν ωραία οι φυλακές
να `ταν γεμάτες ζωγραφιές
από το χέρι αθώων.
Για να τις βλέπουνε κι αυτοί
χωρίς ζωή κανονική,
να χρωματίζουν τη σκουριά
των ποινικών μητρώων.

Υγρά τσιμέντα και σκουριά
δε βρίσκουν πια παρηγοριά,
οι μήνες δεν περνάνε.
Τυλίγουν τη θηλιά
και μοιάζουν να πετάνε.

Θα `ταν ωραία οι δικαστές
ν’ ακούγανε τους ποιητές
και το φονιά το Γιάννη.
Τι είχε αλήθεια να τους πει
κι αν τ’ όνειρό του είχε χαθεί,
όταν μιλάς για μοναξιά
δε φτάνει το μελάνι.