Μία ήσυχη θλίψη
έχω μες στην καρδιά μου,
η αγάπη αν αργήσει
μένει αυτή συντροφιά μου.
Έξω η μέρα φορά
τα καλά της, γιορτάζει,
μα του κόσμου η χαρά
πόσο ξένη μου μοιάζει.
Μία ήσυχη θλίψη.

Όταν ήμουν παιδί
μ’ είχε πάρει κοντά της,
μού `μαθε να πετώ
με τα μαύρα φτερά της.
Τρυφερή σαν μητέρα
μου αφήνει το βράδυ
μια μικρή χαραμάδα
για να δω στο σκοτάδι.
Μία ήσυχη θλίψη.

Κι όταν τον κήπο της,
το φως του φεγγαριού
χλωμό στολίζει,
μουσικές μου ψιθυρίζει
με τη γλώσσα των τυφλών,
σαν των πουλιών.

Στη βροχή θα σταθώ,
θα μου πλύνει το δάκρυ,
αν στο δρόμο χαθώ
κείνη πίσω μου θα `ρθει.
Κι η αγάπη αν ραγίσει
πάλι στα όνειρά μου
σα λουλούδι θ’ ανθίσει
φυλαχτό στην καρδιά μου.
Μία ήσυχη θλίψη.

Αν `κει στην άκρη της σιωπής,
εκεί που σβήνουνε οι λέξεις
σου ανοίγει για να τρέξεις,
μια ζεστή αγκαλιά.
Κι όταν τον κήπο της,
το φως του φεγγαριού
χλωμό στολίζει,
μουσικές σου ψιθυρίζει
με τη γλώσσα των τυφλών,
σαν των πουλιών.