Ήλιος θα βγει μέσα από τους κόρφους που στενάζουν.
Ήλιος θα βγει απ’ τις φυλακές και τις χαράδρες
καθώς τα μυρμήγκια βγαίνουν από τα υπόγεια κελιά τους
ήλιος τετράγωνος, δε θα μπορέσουνε τα στόματα των κανονιών
να τον σκοτώσουνε. Τον σημαδεύουν στου φρυδιού του το δρεπάνι
κι όλο σκοντάφτει στο νταμάρι του.
Λεβέντες θα βγουν απ’ τις δίπλες του πόνου μας,
λεβέντες με χοντρές παλάμες θα χαρακώσουν
τους μοχλούς και τα βαριά μας όνειρα
χαράζοντας στο κούτελο της μέρας μας "θέλουμε να ζήσουμε".
Βιολιά θα βγούνε από τα τυραννισμένα στέρνα μας,
βιολιών χορδές θα γίνουνε τα συρματοπλέγματα,
φλογέρες θα γίνουνε τα κόκαλα τα τρυπημένα
και θα στηθεί χορός ανεβαστός, παντρεύουμε την αλήθεια,
παντρεύουμε τη γη την καταφρονεμένη τη μονάκριβη,
παντρεύουμε το γέλιο της, το γάλα της, τις φλέβες της με τα παιδιά μας.
Είχε χαράξει όταν πήρανε την αδελφή μας Αθηνά για εκτέλεση,
από βραδύς της δώσαμε κρυφά δυο πορτοκάλια μα δεν τα `φαγε,
τα φίλησε με τόση λατρεία σα να `κρυβαν στον χυμό τους όλη την άνοιξη,
όλα τα ζουμερά νιάτα της γης κι ύστερα τα `κρυψε μέσα στο στήθος της.
Στου κελιού της την άκρη είχε ζαρώσει σα φοβισμένο σκυλί ο θάνατος
κι αυτή του φώναζε "έλα τίγρη, αράπη, Τζακ", ψάχνοντας να βρει
το σκυλίσιο του τ’ όνομα. Έλα να σου δείξω τα χνάρια της αλήθειας,
έλα να μυρίσεις τα πορτοκάλια που έχω μέσα, που έχω μέσα στο στήθος μου.
Είχε χαράξει, με πέντε ριπές κάρφωσαν ένα μεγάλο στήθος χωρίς
να προσέξουν τα πορτοκάλια που χρυσίζαν κι ο χυμός τους
ανακατώθηκε με το αίμα και τα κουκούτσια τους βρήκανε γη τιμημένη
και γιόμησε ο τόπος πορτοκαλιές, να κόβεις να κόβεις και να μη σώνονται
για την πρώτη συμφωνία .