Ξενύχτης τραγουδιάρης
μιλάει στο φεγγάρι.
Φεγγάρι φεγγαράκι
που είναι η αγάπη,
θέλω να τηνε βρω
κι εγώ για να χαρώ.

Και λέει το φεγγάρι.
Αγόρι τραγουδιάρη
η αγάπη σου σε περιμένει
πίσω απ’ το φράχτη είναι η καημένη.
Άντε πλύσου, άντε ντύσου
άιντε δέσου κι άιντε λύσου.

Και λέει ο τραγουδιάρης
χαρούμενος και ξεχασιάρης.
Και πλύθηκα και ντύθηκα
και δέθηκα και λύθηκα
κι έκατσα και ξυρίστηκα
και μιαν αγάπη ζήτησα.

Τραγουδιάρη, τραγουδιάρη
λέει πάλι το φεγγάρι.
Μήπως τρέχεις, μήπως τρέχεις
μην τυχόν κι αγάπη έχεις
κάπου αλλού λησμονημένη
και πικραίνεται η καημένη.

Όχι, λέει το παλληκάρι,
δεν έχω εγώ αγάπη άλλη.
Τότε οι φράχτες κουνηθήκαν
και δυο αγάπες έξω βγήκαν
κι ο καημένος τραγουδιάρης
απ’ τις δυο ποια να πάρει.

Τότε βγήκε το φεγγάρι
και ρωτάει τον τραγουδιάρη.
Ποια θα πάρεις, ποια θ’ αφήσεις
πρέπει πια ν’ αποφασίσεις.
Την παλιά σου θα ξεχάσεις
την καινούρια σου θ’ αφήσεις.

Η παλιά σε αγαπάει
η καινούρια σε τραβάει.
Αχ, καημένο παλληκάρι,
λέει με πόνο το φεγγάρι,
πως μπερδεύτηκε η καρδιά σου
κι έχασες τα λογικά σου.