Σε δέλτα του Κενταύρου
σπηλιά τυρανοσαύρου, σπηλιά.
Στο φως τ’ αποσπερίτη
για τ’ άρχοντα το σπίτι κινά.

Χίμηξε στα σύννεφα
και με χέρια σίγουρα θέλει να του βάλει τη θηλιά.
Αχ, καημένε Άρχοντα
που ανάθρεψες τον δράκοντα κούνια τώρα που θα σε κουνά.

Πλησίασε το τέρας
Λιγόστεψε ο αέρας στη γη.
Ο άρχοντας λουφάζει
στο σπίτι και κοιτάζει τιβι.

Οι σοφοί το είπανε
και το ξεκαθαρίσανε άρχοντα το δράκο ν’ αγαπάς.
Κι αν σου βάλει τη θηλιά
κι αν σου φάει την καρδιά άρχοντα να λες `αχ τι καλά'.

Μα ο άρχοντας θυμώνει,
στη ψεύτρα την οθόνη ξεσπά.
Μπροστά στο δράκο στέκει
σηκώνει το ντουφέκι ψηλά.

Δράκοντα σ’ ανάθρεψα,
δράκοντα σε λάτρεψα και σε προσκυνούσα σα θεό.
Μ’ ένα βόλι μου χρυσό
θα σε στείλω στο καλό, άρχοντα να έχω το λαό.