Τίποτ’ άλλο από θάλασσα...
Ηφαιστειακά πετρώματα στο καθαρότερο γεωμετρικό σχήμα καθρεφτίζονται στ’ ακίνητα νερά. Ο ήλιος καρφωμένος στην άκρη του ουρανού, σημαδεύει το τέλος μιας ακόμα ζεστής καλοκαιριάτικης μέρας.

Τίποτα άλλο από θάλασσα, τίποτα...

Ώρα πολύ να σου γράψω προσπαθώ, μα δε βρίσκω τις λέξεις. Κι όμως, θαρρώ πως, όλα όσα έπρεπε να σου πω στα είπα.

Ριπές φωτονίων χύνονται στη θάλασσα που αναρριγά. Ανάλαφρος αναστεναγμός του απόβραδου, αφρός που σβήνει στην παραλία.

Λένε πως τίποτα δε χάνεται. Κι η αγάπη μου για σένα που να πήγε;

Ιλιγγιώδεις συγκρούσεις πρωτονίων σε γιγάντιους επιταχυντές θα υποχρεωθούν να κάνουν το ταξίδι της ασύλληπτης επιστροφής. Θα τρέξουν να καούν και πάλι στην πρώτη, την άσβεστη εκείνη φλόγα που ακόμα καίει στην καρδιά μας.

Σα μακρινό τραγούδι, τώρα που η `μέρα πια λιποθυμά. Όλα μοιάζουν να τραγουδούν τη φοβισμένη κι αφέγγαρη αλήθεια, που κανείς δε θέλει να ακούσει, που στο βάθος όλοι ξέρουν.

Ώρα πολύ, είναι αλήθεια, προσπαθώ να σου γράψω. Μα δεν βρίσκω σύμμαχο τις λέξεις. Ανεπαίσθητοι θόρυβοι στραγγίζουν τη σιωπή. Μέχρι που όλα γίνονται θάλασσα.

Τίποτα άλλο από θάλασσα, τίποτα…