Χρόνια τώρα ταξιδεύω στη στεριά, στη θάλασσα.
Νόμιζα ότι θ’ αλλάξω, μα εγώ δεν άλλαξα.
Δεν κατάφερα να γίνω ο βαρκάρης του γιαλού
ούτε και να συναντήσω το διαβάτη του βουνού.

Δεν προσκύνησα τη γη μου,
τα καντήλια σβήνουνε.
Το κρασί μου και το δάκρυ,
μάνα, ποιοι το πίνουνε;

Στα νυχτέρια της σιωπής μου έκλαψα και πόνεσα,
το θυμό μου να νικήσω όμως δεν το μπόρεσα.
Μες στο διψασμένο κάμπο η βροχή δεν έσταξε
και στ’ απέραντο γαλάζιο η ψυχή δεν έφτασε.