(Φωνή ακούγεται… του Φωτεινού Κενού…
στον Κόσμο των Ονείρων…)

Φωτεινό Κενό!...
Εγώ!...

Σε Ονείρων Κόσμο…
έχω χαθεί…

Το Φως μου…
τα όνειρα των κόσμων έχει εξαφανίσει…

Στο φωτεινό κενό μου…
έχουν χαθεί…

Σαν ψεύτικα όνειρα…
έχουν σβήσει…

(Φωνές… ακούγονται άπειρες…
μες απ’ τον Κόσμο των Ονείρων…)

Φως!...
Εκτυφλωτικό!…
Φως!...
Φωτεινού Κενού!...

Την ύπαρξή μας έσβησε…

Ξεθωριασμένα όνειρα…
εμείς…
άγνωστων κόσμων…

(Μες απ’ τα Άτομα…
χαμένα μες στο Φως του Φωτεινού Κενού…
αρχίζουν να ακούγονται οι φωνές τους…)

Ονείρου Άτομα!...
Εμείς!...

Φωνή!...
Πολύ παλιά!...
Την ύπαρξή μας συγκλονίζει!...

Όταν…
σε Γαλαξίες μέσα ζούσαμε…

Σε…
Ήλιους… Πλανήτες… Δορυφόρους… Κομήτες…
Αστεροειδείς… Αστρική Σκόνη…

Το Φωτεινό Κενό…
με τέτοιο Φως μάς φώτισε…
που οι Ήλιοι… έγιναν χλωμοί…
σχεδόν…
μέσα του είχαν σβήσει…

(Νέα φωνή ακούγεται… του Φωτεινού Κενού…
από τον Κόσμο των Ονείρων…)

Μες από άλλους κόσμους…
φωτεινούς…
έρχεται η φωνή αυτή…

Σαν Φωτεινό Κενό!...
Εγώ!...

Στον Κόσμο των Ονείρων…
σβήνω…

(Φωνές ακούγονται… άπειρες…
των ορατών και αόρατων κόσμων…)

Σε φωτεινό κενό…
απέραντο… είχαμε βυθιστεί…

Τα όνειρά μας… είχαν ξεθωριάσει…

Άλλοι…
νομίζαμε πως είχαμε χαθεί…
Άλλοι…
πως είχαμε σβήσει…

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Τα Όνειρα των Κόσμων» - 2013)