Αγαπάω τ’ ό,τι θλιμμένο στον κόσμο
τα θολά τα ματάκια, τους αρρώστους ανθρώπους,
τα ξερά, γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,
τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.

Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ’ ένα δισάκι,
για μια πολιτεία μακρυνή ξεκινάνε.
Τους τυφλούς μουσικούς των πολύβουων δρόμων,
τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε.

Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν
τον ιππότην που είδαν μια βραδιά στ’ όνειρό τους,
να φανεί απ’ τα βάθη του απέραντου δρόμου.
Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ’ ασπρόφτερό τους.

Τα καράβια που φεύγουν για καινούργια ταξίδια
και δεν ξέρουν καλά αν ποτέ θα γυρίσουν πίσω.
Αγαπάω, και θα `θελα μαζί τους να πάω,
κι ούτε πια να γυρίσω.

Αγαπάω τις κλαμμένες, ωραίες γυναίκες
που κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα.
Αγαπάω σ’ ετούτο τον κόσμο ό,τι κλαίει,
γιατί μοιάζει με μένα.