Κέκλυθ’ Ἑλικῶνα βαθύδενδρον αἵ λάχετε
Διὸς ἐριβρόμου θύγατρες εὐώλενοι,
μόλετε, συνόμαιμον ἵνα Φοῖβον ὠιδαεῖσι
μέλψητε χρυσεοκόμαν, ὅς ἀνὰ δικόρυνβα
Παρνασσίδος τᾶσδε πετέρας ἕδραν
ἅμ’ ἀγάκλυτα ιεῖς Δελφίσιιν, Κασταλίδος
ἐν εὐύδρου νάμματ’ ἐπινίσεται Δελφόν
ἀνὰ πρῶνα μαντεῖον ἐφέπων πάγον.

Ἤν κλυτὰ μεγαλόπολις Ἀθθίς, εὐχαιεῖσι
φερόπλοιο ναίουσα Τριτωνίδος
δάπεδον ἄθραυστον ἁγίοις δὲ βωμοιοῖσιν
Ἅφαιστος αἰείθει νέων μῆρα ταούρων
ὁμοῦ δὲ νιν Ἄραψ ἀτμός ἐς Ὄλυμπον ἀνακίδναται
λιγὺ δὲ Λωτοὸς βρέμων αεἰόλοις
μέλεσιν ὠιδάν κρέκει.
Χρυσέα δ’ ἁδύθρους κίθαρις ὕμνοισιν ἀναμέλπεται.
Ὁ δὲ τεχνιτῶν πρόπας ἑσμός Ἀθθίδα λαχών
τὸν κιθαρίσει κλυτὸν παῖδα μεγάλου Διὸς ὑμνοῦσί σε
παρ’ ἀκρονιφῆ τον δε πάγον, ἄμβροτ’ ἀψευδὲ
ὅς πᾶσι θνατοῖς προφαίνει εις λόγια,
τρίποδα μαντειεῖον ὡς εἷλες,
ἐχθρὸς ὁν ἐφρούρει δράκων,
ὅλεθε οῖσι βέλεσιν
ἔτρησας αἰόλον ἑλικτὰν φυάν,
ἔσθ’ ὁ θηρ συχνὰ συρίγμαθ’ ἱεὶς
ἀθώπευτ’ ἀπέπνευσ’ ὁμῶς
ὡς δὲ Γαλατᾶν Ἄρης βάρβαρος,
τάνδ’ ὁς ἐπὶ γαῖαν ἐπέρασ’ ἀσέπτως,
χιόνος ὤλεθ’ ὑγραῖς βολαῖς.
Ἀλλ’ ἰὼ γένναν…
Κέκλυθ’ Ἑλικῶνα βαθύδενδρον αἵ λάχετε
Διὸς ἐριβρόμου θύγατρες εὐώλενοι,
μόλετε, συνόμαιμον ἵνα Φοιοῖβον ὠιδαεῖσι
μέλψητε χρυσεοκομαν, ὅς ἀνὰ δικόρυνβα
Παρνασσίδος τᾶσδε πετέρας ἕδραν ἅμ’ ἀγακλυταιεῖς
Δελφίσιιν, Κασταλίδος