Είναι η ζωή μας λες μια αυταπάτη
κι εμείς στη γη αιχμάλωτοι ακόμα
που ρίζες έχουν και τρυπούν το χώμα
κι είναι ανήμποροι να κάνουν κάτι.

Με αλκοόλ τραβάς υγρή σκανδάλη,
τρυπάς τη λογική και το κελί σου,
στα χείλη μου καρφώνεις το φιλί σου
κι εγώ να σε κερνώ κι άλλο μπουκάλι.

Δίνω τα ρέστα, ζω και περιμένω
σ'ένα παιχνίδι πάντοτε χαμένο
κι εσύ ρωτάς «για πάντα τι σημαίνει;»
και με νικάς μα φεύγεις νικημένη.

Μες στο μυαλό σου χάραξες πορεία
κι ένα κρυφό σε μάγεψε αστέρι,
μύρο κι αρώματα κρατάς στο χέρι,
τυχαία δε σε βάφτισαν Μαρία.

Ο φόβος που ονόμασες παιδί σου
μονάχη σε αφήνει δίχως χάρτη,
τα θέλω σου τα δένει στο κατάρτι
μες στα νερά του τέως παραδείσου.