Μέσα σ´ αιώνες αχανείς μόνη περιπλανιέσαι,
κρατώντας μια γλυκιά πνοή πανάγιο φυλαχτό...
Από τη λάμψη της παλιάς της δόξας σου κρατιέσαι,
φιλτράροντας επιμελώς ένα βουβό ουρλιαχτό...

Καλύπτει τις ραγάδες σου ξεθωριασμένο πέπλο,
το μόνο ουσιαστικό ενθύμιο απ´ τα παλιά...
Γκρέμισε στον ορυμαγδό το όμορφο σου τέμπλο,
εκείνο το βυζαντινό με τα χρυσά πουλιά...

Το Αρχαίο πνεύμα αθάνατο στη λήθη αρμενίζει,
κλάπηκαν κι οι ιδέες σου μαζί με όλα τ´ άλλα...
Μια μνήμη άσπιλη, αμυδρά, νομίζω σε θυμίζει,
σ´ έστρεψαν στα πολύ μικρά κι άφησες τα μεγάλα...

Ελλάδα μάνα των εθνών, του κόσμου φωτοστάτη,
κοιτίδα του πολιτισμού, Καρυάτιδα της γης...
Αν σε ρωτήσουν τι ζητάς στου σύμπαντος τον χάρτη,
πες τους πως είσαι η αρχή και τ´ άστρο της αυγής...

Δε σε ξεχνώ κι ας με ραγίζεις
στην άμμο με σκορπίζεις
με ρίχνεις στο βυθό
μα σ αγαπώ για όσα μου θυμίζεις
κι ας μένω εγώ στο χώμα κι εσύ στον ουρανό

Αν λείψεις απ´ τον ουρανό αστέρια δε θα βγούνε
και το φεγγάρι σιωπηλή κι αχνή θα ´χει τροχιά...
Τα παχυλά τα χνάρια σου όλοι ακολουθούνε,
μέχρι κι ο ήλιος δίχως σου θα ´νοιωθε μοναξιά...

Μα εγώ ποτέ δε σε ξεχνώ κι ας με προδίδεις πάλι...
χωρίς το φως σου τ´ αμυδρό, θα ´μουν ρακοσυλλέκτης...
Ο σκουπιδιάρης των εθνών, του κόσμου το ρεμάλι,
το τίποτα του κανενός, της ιστορίας κλέφτης...

Για την λαμπρή ιστορία μου νιώθω υπερηφάνεια
κι ας πήραν τον αέρα μου κι ας με ποδοπατούν...
Λαός χωρίς γνώθι σαυτόν, θα μείνει στην αφάνεια,
πάντα τα πλούσια μυαλά φτωχά τα λεηλατούν...