Χαράμισα τα χρόνια μου που σέρνομαι κοντά σου,
που να `ξερα πως ήτανε μια πέτρα η καρδιά σου;
Σαν το σκυλί σου μ’ έδιωχνες, στη δυστυχία μ’ έσπρωχνες
και `γω που σε αγάπαγα μαράζωνα κοντά σου.

Τώρα είμαι ένας άντρας ξοφλημένος,
ζωντανός, μα κατά βάθος πεθαμένος.

Φοβάμαι στον καθρέφτη μου να δω το πρόσωπό μου,
με γέρασες και άσπρισα από το βάσανό μου.
Από τη μια με έκαιγες κι από την άλλη έκλαιγες,
και την καρδιά μου τσάκισες και πήρες το μυαλό μου.

Τώρα είμαι ένας άντρας ξοφλημένος,
ζωντανός μα κατά βάθος πεθαμένος.