Τα φώτα που ανάβουν στην πόλη τα βραδιά
μου δείχνουν σημάδια κρυφά που τη μέρα κανείς δεν κοιτά.

Οι δρόμοι μου μοιάζουν ρυάκια που απλώνουν
ασχήμιες μαλώνουν μαζί με τη γκρι και τη μαύρη σκιά.

Το νύχι της μέρας με μιας μαλακώνει
και το ξεφαντώνει με φόρεμα πέπλο που μέρες κεντά.

Κεραίες τα κτίρια κεριά που αργοκαίνε
Τραγούδια μου λένε σαν τούρτα η πόλη γιορτάζει ξανά.

Αλλάζει το πλάνο το πάρτι τελειώνει
για δες που ανταμώνουν φεγγάρι και ήλιος στο μπλε τ’ ουρανού.

Κοιτάζω στο βάθος να δω τι απομένει
Για λίγη αλήθεια ακόμα διψάω ξεγελάω το νου.