Το λαμπάκι αναμμένο και το δέρμα φθαρμένο
τα τσιγάρα μου μετράω, έχω σκοπιά
Έχω μια στοίβα στο μπαλκόνι, όπου νά `ναι μου τελειώνει
Πόσο να αντέξουνε τα ξύλα στη φωτιά;
Στο τραπέζι προσφέρω ό,τι έχω κι ό,τι ξέρω
Πάνε χρόνια που δε ζήσαμε γιορτή, κι αυτοί
τις πόρτες κλείνουν και φορτσάρουν κι απ’ τα σύρματα ποντάρουν
αν θα βγούμε από `δω μέσα ζωντανοί

Λιποθυμώ
και πέφτω πάνω σου σαν ταύρος θολωμένος
Και δεν ξεχνώ
πως σ’ έχω ακούσει να δηλώνεις οπλισμένος

Όλοι θα περάσουμε απ’ το δρόμο στην ασφάλεια
κι αν το τέλος θά `ναι τραγικό
φταίει που δεν έκανες νωρίτερα τον κόπο
να περάσεις για μια μέρα από `δω
Εδώ που σπάγαμε τ’ αγάλματα και στήναμε παιχνίδια
με το τέλος πάντα ανοιχτό
μοιάζανε τα χρόνια μ’ αερόστατα
και λέγανε το πάθος μας αντικανονικό

Λιποθυμώ
και πέφτω πάνω σου σαν ταύρος θολωμένος
Και δεν ξεχνώ
πως σ’ έχω ακούσει να δηλώνεις οπλισμένος

Το πρόσωπό μου έκρυψα μήπως με δεις
Τα μάτια μου θα κλείσω για να με βρεις
Για να φτάσω μακριά δε χρειάζομαι φτερά
μόνο μια όμορφη μάσκα από γερά υλικά
Δεν ξέρω αν το θυμάσαι να πεις ποιος ήσουν χθες
μου λέν’ πως είανι οι σκέψεις σου αντικανονικές
Για να φτάσω μακριά δε χρειάζομαι φωτιά
μόνο μια όμορφη μάσκα από γερά υλικά
Για να φτάσω μακριά δε χρειάζομαι φτερά
μόνο μια όμορφη μάσκα από γερά υλικά
Για να φτάσω μακριά
χρειάζομαι
μάσκα