Λίγο πριν χαθείς
ήμουν σίγουρος
το `ξερα πως θα συμβεί
μια μέρα σαν κι αυτή
μέρα δύσκολη
και θα `ναι Κυριακή
όπως όλες εκείνες οι μέρες που νιώθεις
πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά
όπως κάθε φορά που ξυπνάω στo όνειρό μου
γιατί να `σαι τόσο μα τόσο μακριά

Σ’ είχα φανταστεί
σαν ατέλειωτη διαδρομή στην εξοχή
κάπου στην Αμερική
και να χάνεσαι
όσο παίζει μουσική
τέρμα να `ναι το ράδιο
σ’ ένα αμάξι κάμπριο
κλεμμένο και με χαλασμένη οροφή
κι άμα αρχίσει να βρέχει μου πιάνεις το χέρι
χτυπάει ξυπνητήρι είναι οχτώ το πρωί

Τόσο μακριά που όποιος σε προσμένει
μένει πάντα μόνος και αργοπεθαίνει
όταν σε είχα αγγίξει έστω και για λίγο
θυμάμαι μου `χες πει πως πρέπει να ξεφύγω
αν θέλω να σε πιάσω πρέπει να ξυπνήσω
και το ξυπνητήρι μου για πάντα να το κλείσω
να σε κυνηγήσω να σε έχω στο ξοπίσω
όλη την απόσταση να τη διανύσω

Μα εσύ είσαι τόσο μακριά
που δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχεις στην πραγματικότητα
πες μου αν αράζεις τριγύρω με φίλους σε στέκια αλήτικα
ή μήπως είσαι μονάχα μια ακόμα εικόνα πλαστή