Στις 25 Μάρτη που έχετε γιορτή,
μια τούρτα από κόλλυβα θα σας ζαχαροπλάσω,
που θα `χει την εξής επιγραφή:
"Παπούληδες, δεν είσαστε αγνοί"
και μ’ αυτήν, με τα τανκς θα παρελάσω.

Και ο γενναίος Παλαμάς, ας με συγχωρέσει
που απ’ το δικό του, δε θα πιω, αθάνατο κρασί,
όλη αυτή του η έξαρση εμένα δεν μ’ αρέσει,
δεν πάει με την περίσταση αυτή.

Τα άπλυτα του αγώνα πια τα έχουμε ξεχάσει,
και περπατώντας έτσι, προς το θρύλο, βαρετά,
πρόγονοι, λαχανιάσατε και έχετε σωπάσει,
το χώμα που σας σκέπασε πατάνε τα στρατά,
μήπως και ξεφυτρώσετε από τη γη ξανά,
μήπως χαλάσει η ζωγραφιά που σας είχαμε φτιάξει.

Και δώσ’ του, κάθε χρόνο, το ίδιο το βιολί,
τώρα που τους εμφύλιους τους ξέκανε η λήθη,
τώρα το έθνος, σύσσωμο σας ευγνωμονεί,
φέτος θα φάμε απ’ το ίδιο παραμύθι.

Κοιτώντας των ματιών σας `κείνη δα την πονηράδα,
στρίβοντας το μουστάκι μου μελαγχολικά,
αναρωτιέμαι, σ’ όλο αυτό που λέγεται Ελλάδα,
αν θα `βρισκα μια θέση τελικά.

Και κάθομαι αναιδέστατα και σας κουτσομπολεύω,
πρόσωπα και εικόνες ψάχνω να ξαναβρώ,
μέσα στο τραγουδάκι μου σας ξαναζωντανεύω,
σαν ψώνιο, προγονόπληκτο και παρανοϊκό.

Σας κάνω το μνημόσυνο, σας καίω λίγο λιβάνι,
τα όπλα σας δεν άντεξαν στου χρόνου τη φθορά,
τώρα βαρέθηκαν για `σάς ν’ ακούν και τα παιδιά
που ξέρουνε μια γειτονιά που λένε Μακρυγιάννη
κι έναν Καραϊσκάκη, γήπεδο, κάτω στον Πειραιά.

Τώρα, το φωτοστέφανο της δόξας σας ανήκει,
ένας ληστής αντικρυστά στης γκιλοτίνας τη φρίκη,
ένα αγοράκι ψάχνει τη μάνα του να βρει στο πλήθος
και στο χέρι του κρατάει σημαιάκι
κι εγώ ψάχνω να σας βρω στις 25 Μάρτη.