Σαν το ζητιάνο το κατώφλι σου περνάω
κι εσύ με βλέπεις και ειρωνικά γελάς
είμαι αυτός που τόσα χρόνια σ’ αγαπάω
είμαι αυτός που μου `χες πει πως μ’ αγαπάς.

Μα εσύ ξεχνάς κι εγώ θυμάμαι
εσύ γελάς κι εγώ λυπάμαι
σε αγαπώ και στο φωνάζω
ζητιάνος είμαι μα δε σ’ αλλάζω.

Τώρα συνήθισα να κλαίω δίχως δάκρυ
και στο μεγάλο μου τον πόνο να γελώ
και αν με ξέχασες εσύ σε κάποιαν άκρη
εγώ το ξέρω μια ζωή θα σ’ αγαπώ.

Μα εσύ ξεχνάς κι εγώ θυμάμαι
εσύ γελάς κι εγώ λυπάμαι
σε αγαπώ και στο φωνάζω
ζητιάνος είμαι μα δε σ’ αλλάζω.