Πήρα τ’ αμάξι κι οδηγώ μέσα στη νύχτα
κοιτάζω πλάι μου το κάθισμα κενό
λείπει αυτή που αγαπούσα μέρα νύχτα
και το ραδιόφωνο στον ίδιο το σταθμό.

Λείπει η κάφτρα απ’ το τσιγάρο της να καίει
λείπει το άρωμα που φόραγε συχνά
λείπει η φωνή της να μου λέει με λατρεύει
κι εγώ να ζω σε παραμύθια μαγικά.

Την αγαπώ, την αγαπώ, την αγαπώ
δε βρίσκω λέξη τίποτα άλλο για να πω
μ’ έχει τσακίσει, μ’ έχει διαλύσει,
μ’ έχει πεθάνει κι όμως εγώ.
Την αγαπώ, την αγαπώ, την αγαπώ
η μόνη λέξη που μου βγαίνει για να πω
μ’ έχει τσακίσει, μ’ έχει διαλύσει,
μ’ έχει πεθάνει όμως εγώ την αγαπώ.

Η νύχτα έφυγε κι εγώ ακόμα ψάχνω
μες στους διαδρόμους του μυαλού μου για να δω
αν πρέπει εγώ να συγχωρέσω ή να ξεχάσω
μια γυναίκα που ποτέ δεν τη ξεχνώ.

Όλοι μου λένε δεν αξίζει αυτή για μένα
μα εγώ επιμένω πιο πολύ να αγαπώ
μια γυναίκα που με γέμιζε με ψέμα
ο έρωτας μου που με γέμιζε καημό.

Την αγαπώ, την αγαπώ, την αγαπώ
δε βρίσκω λέξη τίποτα άλλο για να πω
μ’ έχει τσακίσει, μ’ έχει διαλύσει,
μ’ έχει πεθάνει κι όμως εγώ.
Την αγαπώ, την αγαπώ, την αγαπώ
η μόνη λέξη που μου βγαίνει για να πω
μ’ έχει τσακίσει, μ’ έχει διαλύσει,
μ’ έχει πεθάνει όμως εγώ την αγαπώ.