Ξαναφόρεσα ξανά βαφτιστικά κι ασπροντυμμένος,
ενώπιον του παππά, το πρώτο χρίσμα παίρνω,
σαν του μάστορα τον βοηθό,
επαξίως μαθητεύσας παρ’ αυτώ, μέσ’ στο συνάφι μπαίνω.

Κι έτσι, μπροστά σε μια επιτροπή
που πρυτάνευε του Μάνου η μορφή, έγινα καλλιτέχνης
κι απ’ το υπόγειό μου βγαίνοντας, μετά,
αίφνης, είδα να μου χαμογελά το κύκλωμα της τέχνης.

Ενδιαφέρθηκαν οι άνθρωποι της πιάτσας
και μ’ έναν δίσκο μ’ ετικέτα "Μίνως Μάτσας",
σπάει το εμπάργκο ένα χαμόγελο επιτυχίας,
στον κυκεώνα της δισκογραφίας κι εγώ υπάρχω.

Δημοσιόγραφοι που ψάχνουνε για ύλη,
αφιερώνουν, πότε - πότε, του Βασίλη, καμιά σελίδα,
για να μου λεν’ διάφοροι γνωστο- γνωστοί,
κάπου, η μούρη σου, μου φαίνεται γνωστή, κάπου σε είδα.

Το ραδιόφωνο με βάζει κι η TV
και σ’ άλλα, τέτοιου είδους, αξιοπρεπή κι εγώ μετέχω,
μα, τελικά, δεν είν’ και τόσο σοβαρό,
στον τενεκέ της πληροφόρησης, πετώ αυτά που έχω.

Δεν είναι πια εκείνο που `ταν τα τραγούδια
και ξεχνάν', του έθνους τα ξεπεταρούδια, τα Ελληνικά τους,
κι εδώ, τυγχάνω, αδιόρθωτα ρετρό
σαν τ’ αεράκι, έτσι που κυκλοφορώ, στα δυο αυτιά τους.