Όλα στο φως μοιάζουν με όλα,
βλέπεις ανθρώπους, αν το θες, χωρίς κεφάλι,
να περπατούν ομαδικά σ’ ευτυχισμένο χάλι,
όλα στο φως μοιάζουν μ’ όλα.

Δεν ξεχωρίζεις τις κραυγές από τα γέλια
κι από φιλί μπορεί, βαθειά, να δαγκωθείς,
φίδια σου στέλνουν σε κουτιά που γράφουν χέλια
και μέσ’ στο χάδι τους, κρύβουν ξυράφια, να κοπείς.

Όλα στο φως μοιάζουν με όλα,
δόντια από σμάλτο και χρυσάφι, σε δαγκώνουν,
μ’ ένα μαστίγιο, κρυφά, σε μαστιγώνουν
σε δέρμα - σόλα, τώρα πια, γι’ αυτό δε σε πληγώνουν.

Όλα στο φως μοιάζουν με όλα,
ζεις σ’ ένα άσπρο όνειρο, σε πασαλείβουν κόλλα,
ύστερα, νεύρα σου φορούν και σκέψεις και κεφάλι,
κι αν δε λυγίσεις, σου το σπάν’ μ’ ένα μπουκάλι.

Όλα στο φως μοιάζουν με όλα,
δόντια από σμάλτο και χρυσάφι, σε δαγκώνουν,
μ’ ένα μαστίγιο, κρυφά, σε μαστιγώνουν
σε δέρμα - σόλα, τώρα πια, γι’ αυτό δε σε πληγώνουν.